Dünya Çocuk Hakları Günü

"Birleşmiş Milletler Genel Kurulu tarafından 20 Kasım 1989 tarihinde benimsenen sözleşme 2 Eylül 1990 tarihinde de yürürlüğe girmiştir. Türkiye de dahil olmak üzere yaklaşık 142 ülke sözleşmeyi imzalamış ya da onay ve katılma yoluyla taraf devlet durumuna gelmiştir. Türkiye, Çocuk Hakları Sözleşmesi'ni 2 Ekim 1995'te uygulamaya başlamıştır.

Sözleşmeyle çocuk haklarının korunması amaçlanmış ve taraf devletlerin sözleşme maddelerine kesinlikle uymaları gerektiği hükme bağlanmıştır."

Wikipedia bunları söylüyor bu gün hakkında.

Dün akşam radyoda denk geldim bu konuya, Ceyhun Yılmaz'ın programında. Önce, günün anlam ve öneminden bahsetti. Sonra da üzerine bir doz Nazım Hikmet'ten "Kız Çocuğu" şiiri, bir doz da Sezen Aksu'dan Ünzile verdi, dağıldım.

Sonra eve vardım. Haberlerde İsrail bombardımanını ve El-Kaide'nin eline silah verip eğittiği 7-8 yaşındaki çocukları gördüm, isyan ettim; çocukları yok sayıp ölümlerine göz yumanlara, hatta ellerine silah verip bu günahsız varlıkları bu en büyük günaha ortak edenlere. sonra da kendime...

Bu kadar mı vicdan yoksunu oldu bu dünya, bu kadar mı aciziz bu yapılanlar karşısında. Bu acziyet ile suç ortağı değil miyiz hepimiz aslında?

Şeytan diyoruz, günahın kaynağı diyoruz ya, çok uzaklarda aramayalım. Nefesi ensemizde, belki de aynadaki buğuda...

Bir de bu savaşları dinler üzerinden haklı çıkarmaya çalışmıyor muyuz, bence en iğrenci bu. Hangi din ya da öğreti, "masum ve günahsız çocukları" katletebileceğinizi söyleyebilir.

Sonuç; yok... Bilmiyorum, ne yapmalı da buna bir son vermeli? Nasıl bir hareket başlatmalı? Ama artık birilerine "dur!" denmeli. "Hiçbir ideoloji bu masumların hayatından ve geleceğinden önemli olamaz" denmeli. Politikalarında ve söylemlerinde, savaştan ve ölümden bahsedenleri seçimlerde sandığa gömmeli, başka ne kadar güzel şeyler söylerlerse söylesinler. Ama artık, çocuklarımız için ağlamalarımız bitmeli...

KIZ ÇOCUĞU

Kapıları çalan benim

Kapıları birer birer

Gözünüze görünemem

Göze görünmez ölüler

Hiroşimada öleli

Oluyor bir on yıl kadar

Yedi yaşında bir kızım

Büyümez ölü çocuklar

Saçlarım tutuştu önce

Gözlerim yandı kavruldu

Bir avuç kül oluverdim

Külüm havaya savruldu

Benim sizden kendim için 

Hiçbir şey istediğim yok. 

Şeker bile yiyemez ki 

Kâğıt gibi yanan çocuk. 

Çalıyorum kapınızı

Teyze, amca, bir imza ver

Çocuklar öldürülmesin,

Şeker de yiyebilsinler

Nazım Hikmet RAN